Het verhaal van Bea

Progressief gehoorverlies

Eind de jaren tachtig werd ik mij bewust van mijn slechthorendheid. De hoge tonen kon ik nauwelijks nog waarnemen en bijgevolg hoorde ik geluiden als telefoongerinkel, deurbel… steeds minder. Na diverse onderzoeken van de NKO-arts viel het verdict: progressieve slechthorendheid! Mijn gehoor ging verder achteruit en de mensen in mijn omgeving maakten mij daar ook vaker op attent. In 1994 stelde de NKO-arts een groter gehoorverlies vast op beide oren. Om mijn werk als lerares nog verder te kunnen uitoefenen, stelde hij onmiddellijk twee hoorapparaten voor. In het begin had ik het daar heel moeilijk mee. Hoorapparaten voor een dertiger zijn immers niet vanzelfsprekend! De volgende jaren bleef mijn gehoor, zoals verwacht, nog afnemen. Op de werkvloer kon ik gelukkig rekenen op begripvolle collega's en directie en kreeg ik een job als opvoedster. Mijn slechthorendheid was voor dit werk een kleinere hinderpaal dan voor het lesgeven. In 1999 volgden nog twee sterkere hoorapparaten en in 2004 was mijn rechteroor zo verzwakt dat het sterkste hoorapparaat mij niet meer kon helpen. Van dan af moest ik het doen met één van de hoorapparaten op mijn linkeroor.

Liplezen was voor mij niet voldoende

Ik volgde een cursus liplezen om beter te kunnen communiceren, maar toen bleek dat ik mij dit onbewust al eigen had gemaakt. Meer en meer stelde ik vast dat voor mij spraakverstaan onmogelijk geworden was zonder spraakafzien. Ik had ook veel last van omgevingslawaai tijdens gesprekken. Mijn slechthorendheid begon nu toch wel steeds meer zijn tol te eisen, vooral op sociaal vlak: telefoneren (zonder fm) lukte me niet meer, ik kon amper nog gesprekken volgen, misverstanden wegens misverstaan stapelden zich op, ook op school werd het moeilijker werken…   Ik verzeilde in een sociaal isolement. Feesten, recepties… begon ik te mijden. Muziek beluisteren was een hobby, maar uiteindelijk werd dit onmogelijk. Toneelvoorstellingen, optredens, voordrachten … kon ik niet meer bijwonen.  

Een cochleair implantaat

In 2007 stelde Dr Kuhweide van AZ Sint-Jan in Brugge vast dat ik in aanmerking kwam voor een cochleair Implantaat (CI). Ik had daar nog van gehoord, maar wist niet wat het inhield. Ik ging ervan uit dat de ingreep enkel meer kwaliteit aan mijn leven kon geven. De dokter gaf mij echter de raad om mijn verwachtingen niet te hoog te stellen; dan is de kans op ontgoocheling ook kleiner! In het ziekenhuis kreeg ik wat informatie en op het internet las ik ervaringen van behandelde patiënten. Ik leefde er positief naartoe en was echt van plan om ervoor te gaan. Op 17 september 2008 kreeg ik een CI aan mijn slechte rechteroor.  

Ik hoor weer

Een andere wereld ging open voor mij. IK HOORDE WEER! Eén van de eerste geluiden die ik waarnam, toen ik het ziekenhuis na de aansluiting verliet, was 'het geritsel van afgevallen bladeren'. In het begin klonk alles metaalachtig en kon ik een mannen- en vrouwenstem niet van elkaar onderscheiden. Ik hoorde écht alles; voortdurend getik van het uurwerk, het 'aanslaan' van de koelkast, het geluid van de dweil op de vloer… De eerste weken waren hierdoor ook heel vermoeiend. Veel geluiden moest ik opnieuw leren kennen. Met de hulp van de audiologe en de logopedisten van het revalidatiecentrum Spermalie begon ik te wennen aan het nieuwe gehoor. Het spraakverstaan werd snel beter. De geluiden klonken na enkele maanden weer 'normaal'. Door mezelf een muziektraining op te leggen, kon ik opnieuw van 'gekende' muziek genieten. Het blijft echter nog altijd moeilijk om 'nieuwe, ongekende' stemmen te waarderen. Bij muziek beluisteren let ik vooral op de melodie, minder op de stem van de artiest. Toch kan ik mij niet van de indruk ontdoen, dat ik de 'vroegere, bekende' muziek behoorlijk natuurgetrouw hoor. De grootste meerwaarde van de CI is voor mij het herwinnen van een sociaal leven. IK KAN WEER BABBELEN, want om te kunnen praten met iemand moet je elkaar verstaan. Een slechthorend iemand wordt een stil iemand.

Niet meer zonder mijn CI

Dankzij mijn CI kon ik mijn job als opvoeder in een middenschool uitvoeren tot mijn pensioen in 2019. Na 12 jaar is de CI voor mij een ONMISBAAR stukje techniek geworden. Ondertussen ben ik ook linksdoof geworden. In 2008 lukte het nog met de combinatie CI en hoorapparaat. Daar ik maar langs één kant hoor, kan ik niet richtinghoren. Alle geluid komt van rechts. Al maak ik opnieuw deel uit van de horende wereld, ik besef maar al te goed dat ik zonder mijn CI doof ben. In 2013 en 2018 bekwam ik de recentste versie van het uitwendig gedeelte. Telkens een verbetering. Een tweetal jaar maak ik thuis gebruik van een TV-streamer, het spraakverstaan lukt hiermee zeer goed. Mijn CI heeft mij ontzettend veel gegeven: 'ik hoor er opnieuw bij'! In normale, rustige omstandigheden is het spraakverstaan bijna optimaal. Ik behoor tot de groep CI-gebruikers die weer kunnen telefoneren ook met smartphone. Waarschijnlijk heb ik nu het maximum uit mijn CI gehaald.

Voor mij geldt zeker: 17 september 2008 was de start van mijn nieuw leven.