Het verhaal van Adeline

Ik ben Adeline en ben geboren in 2012. Sinds mijn geboorte had ik vaak last van mijn oren. Ik kreeg regelmatig oorontstekingen, had veel pijn aan mijn oren en kon moeilijk slapen.

Na bezoek bij de dokter werd er vastgesteld dat er buisjes moesten geplaatst worden om dit op te lossen. En inderdaad geen oorontstekingen meer. Zoals bij iedereen verloor ik na verloop van tijd de buisjes in mijn oren. Normaal is dit zo omdat het trommelvlies terug dichtgroeit maar bij mij was het trommelvlies in beide orden gesprongen waardoor er 2 gaatjes ontstonden. Voorzichtig zijn met water was de boodschap. 

Normaal mag je gewoon zwemmen met dopjes in je oren maar met  dopjes in beide oren hoorde ik niets meer, dus zwemmen met de klas heb ik niet gedaan. Ik heb ook maar op latere leeftijd leren zwemmen. Voordeel na 3 lessen kon ik het! 

Toen ik oud genoeg was om mijn trommelvlies te laten herstellen heb ik een eerste operatie ondergaan, dit was in juli 2019. Dit was een operatie aan mijn ene oor. Zes maanden later werd ik geopereerd aan mijn andere oor.

De operaties zelf vond ik ok. Er was veel uitleg over wat er ging gebeuren, de verpleegsters waren heel lief en mama mocht mee in het operatiekwartier en bleef bij mij tot ik sliep. Eens wakker zat er een verband over mijn hele hoofd en was ik best wel groggy van de verdoving maar snel naar de kamer om uit te rusten. Na 5 dagen mocht het verband er af. Dat weet ik nog heel goed: knip knip en dan snok,  in 1 ruk er af. Mijn oor zag er raar uit, stond ook niet recht, ik durfde er niet goed aankomen, ook een stukje van mijn haar was weg maar eens het verband er af kon alles snel genezen en na een goeie week zag je er al niet veel meer van. Terug voorzichtig met water maar ondertussen waren we dat al goed gewoon. 

Voor mijn mama en papa viel het wel op dat ik nu beter kon horen. Ik had door de gaatjes gehoorverlies maar kon goed mee in de klas en had geen achterstand in spraak dus maakten mijn ouders zich geen zorgen en was er van het gehoorverlies schijnbaar niets te merken. Maar toen mijn ene oor hersteld was hoorde ik veel meer en dat viel enorm op. In het begin was ik moe en huilde ik snel en we wisten niet goed hoe dat kwam want pijn had ik niet maar alle geluid kwam nu harder binnen en dat was even wennen. 

En dan in het najaar nog eens. Met het verband ging het toen beter, minder warm. Ik ben na de operatie ook een paar weken extra thuis gebleven tot na de kerstvakantie. Dat thuisblijven moest niet maar mama wou geen risico nemen. In het najaar is het sowieso seizoen van de verkoudheden en snotneuzen, die had ik niet nodig want niezen doe je best niet na de operatie. Het was wel geen vakantie want huiswerk werd thuis bezorgd. 

Tussendoor enkele consultaties bij de dokter voor de nodige controles en gehoortesten. De bezoekjes aan de dokter vond ik wel heel fijn omdat ik zo veel kon leren over de oren. En dat mijn oren nu ook “normaal” zijn daar ben ik vooral blij mee.

Als ik later groot ben zou ik ook graag dokter worden, oortjes dokter natuurlijk!